I, Eli Rozenberg, born in 1924 in Warsaw, at 25 Gęsia Street. My father was murdered by the Germans in 1940. In August 1942, I was deported from the ghetto to Treblinka along with the rest of my family, we were packed 100 to a wagon. When the train stopped, it was already dawn I saw the Małkinia station through the little barred window, at that moment the Germans started detaching groups of 15 wagons that went on a special side-track leading to the camp, and when the wagons stopped, they started shouting raus, raus. Women and men were separate, saying good-bye to my mother and sisters, I managed to get to the men’s side, where the Germans ordered us to sit on the ground, telling us that the baths are here and that when we are bathed then everyone would be reunited with their family, would get new clothing and we would travel on further to where we would be working. At this point a German ran up to us as we were sitting on the ground, picking out 30 boys and me, telling us that we are going off to work, happy that I would see my mother and sisters again, we took us to a big yard where there were huge piles of clothing, suitcases, men’s and women’s shoes, baggage, money, and mounds of other things, then the German ordered us to take off our coats and start working, the work consisted of sorting every thing: shoes with shoes, coats with cots, etc. Not knowing anything about what was going on there, I asked a few boys, but no one gave me a real answer, I just found out that we were not permitted to talk to each other, suddenly I recognized someone I knew who used to live in one of the buildings in our courtyard, he was taken away 4 days before I was, so having asked him what this was here and where all the men and women were, he turned away, and with tears in his eyes, he told me just one word: you don’t have any mother or sister any more. Before he managed to tell me what happened to them and how, 2 Germans ran up to us and started to thrash us in the head with whips, then an additional 25 blows on our bare bodies. I got up from the ground with great difficulty, after we sorted things for another 2 hours until 10 o'clock in the evening, they herded us to the barracks, suddenly they started shouting in German: they stabbed Maks with a knife, who then was dying for a couple of hours, then they started to shoot at us and torture us mercilessly, with whatever they could. We pushed against each other like sheep, and when I fell to the ground, I was hiton the fingers with a bayonet. After an hour of being chased like that, they killed 100 boys, including the hero [who had stabbed Max], and chased us to the barracks, and it was only in the barracks that I managed to rip a piece of my shirt off to bandage my hand, each one of us laid down on the ground, crying and in pain, to rest a little. The boys who had already been there for a few days or weeks already knew that we had to get up when the light was still grayish outside and wait until they open the barracks, but this time they didn’t open the barracks, they only threatened us with machine guns and said that they would all kill us in a minute, so waiting impatiently for death. They opened the barracks only at 11 o'clock in the morning, shouting alles raus, they put us in rows and took 200 boys away, shot them with a machine gun and herded the rest to work, punishing them for 3 days by giving them no food or water. In the afternoon, a German came to the group that was sorting shoes and took 50 boys away including me, telling us that we were only going to do some light work for 10 minutes, and took us through the whole yard to some gate, and when we went through that gate my blood froze, I saw a heap of dead people lying on the ground, and bloodied boys going up to them with stretchers, grabbing corpses by the hands and legs, they laid them on the stretcher and ran away with them, thinking about all of this, I looked on with tears in my eyes, and all of a sudden I felt a blow to my head with a riding crop, the boys who were already there for a few days told us that two boys should take a stretcher and carry corpses to the pit, I went quickly to the stretcher, and taking the stretcher back, we went in the direction of the gas chambers, on the way to the gas chambers they hit us with whips, shouting: faster, you dogs. I ran to the ramp quickly, we put the stretcher on the ground and clumsily laid the corpse onto the stretcher, at this moment the Germans began to torture us mercilessly, they threw me to the ground and kicked me in the head, shouting that I hadn’t picked up the corpse the right way, that we were supposed to pick them up by the hands and feet and lay them down evenly on the stretcher. I got up off the ground with difficulty and taking the stretcher with my friend, we ran in the direction of the pit, on the way to the pit boys were running with corpses, on after another, and coming closer to the pit I saw another tragic scene, in the pit I saw only a huge puddle of blood and when the corpses were thrown into the pit, they sunk into the blood, I carried corpses for a whole month, then they moved me to the ramp, that work was very hard, pulling out gassed corpses. I pulled out corpses for 5 months, all of those corpses were thrown into pits and spread with chlorine, in 1943, in February, the order was issued to dig out all those corpses and burn them, so 3 diggers were brought in that lowered their buckets into the pit and grabbed the pieces of flesh and bones with their teeth and then threw them onto the ground above, boys standing nearby with pitchforks put the pieces of flesh and bones on stretchers and took them to the fire, burning 8 thousand people a day.

Ja, Ela Rosenberg, urodzony 1924 roku w Warszawie, przy ulicy Gęsia 25. Ojciec mój został zamordowany przez Niemców 1940 roku. W sierpniu 1942 roku zostałem wywieziony z ghetta wraz z rodziną do Treblinki, wpakując nas po 100 osób w wagon. Gdy szałon1Note 1 : Eszelon (pociąg). zatrzymał się było już świt, widziałem przez zakratowane okienko dworzec Małkinia, w tej chwili niemcy zaczęli odłączać po 15 wagonów, wjeżdżając przez specjalną bocznicę, prowadzącą do obozu, w chwili, gdy wagony zatrzymali się, rozpoczęli się krzyki: raus, raus. Kobiety osobno, mężczyźni osobno, pożegnając się z matką i siostrami udałem się w stronę mężczyzn, tam niemcy kazali nam siadać na ziemi, mówiąc do nas że tu są kąpiele, i gdy wykąpiemy się, wtedy każdy połączy się spowrotem z rodziną, dostanie nowe ubrania i pojedziemy dalej na robotę. W tej chwili przybiegł niemiec do nas siedzących na ziemi, wybierając 30 chłopców i mnie, mówiąc, że idziemy do roboty, ciesząc się, że się znowu zobaczę z matką i siostrami, zaprowadził nas na dużym placu, na którym znajdowało się ogromne stosy ubrań, waliz, buty męskie, damskie, tomołoki, pieniądze i jeszcze stosy różnych rzeczy, wtedy niemiec kazał rzucić z siebie palta i wziąść się do roboty, robota ta polegała na sortowanie każdej rzeczy: buty do butów, palta do palt itd. Nie wiedząc o niczym co tu się dzieje, pytałem się kilku chłopców, no nikt mnie nie dał rzeciwistej odpowiedzi, dowiedziałem się tylko, że nie wolno rozmawiać między sobą. Wtem zauważyłem znajomego człowieka, który mieszkał ze mną razem w jednym podwórku, on był wywieziony o 4 dni przedtem niż ja, więc zapytawszy go, co tu jest i gdzie wszyscy mężczyźni i kobiety są, wykręcił się i z zapłakanemi oczami odpowiedział mi jedno tylko słowo: już niemasz matkę i siostry, nie zdążąc mnie poinformować jak i co z nimi zrobili, przybiegli do nas 2 niemcy i zaczęli nas katować knutami po głowie i na dodatku po 25 knutów na gołe ciało, z wielką trudnością podniosłem się i sortując jeszcze dwie godziny do godziny 10 wieczór, spędzali nas do baraków, wtem zaczęły się krzyki po niemiecku: wsadzili nóż w Maksa , który przez parę godzin zdechł. Wtedy zaczęli strzelać na nas i katować nas bezlitośnie, czem tylko mogli. Tłoczyliśmy się jak barany, jeden na drugiego, wtedy padając na ziemię, dostałem cios bagnetem po palcach. Po tej godzinnej gonitwie, zabijając 100 chłopców, zagnali nas do baraków, dopiero w baraku zerwałem kawał z koszuli i zabandażowałem rękę. Każdy jeden z płaczem i bólem położył się na ziemi trochę odpocząć, a chłopcy, co już byli tam po kilka dni lub tygodni wiedzieli już, że trzeba wstać, gdy jeszcze szarawo jest na dworze i czekać, jak otworzą barak, ale tym razem baraku nie otworzyli, tylko grożąc nas karabinami i mówiąc, że wszystkich zaraz zamordują, więc czekając zniecierpliwością na śmierć, otworzyli barak dopiero o 11 godzinie, rycząc alles raus, ustawili nas w szeregach i odłącząc 200 chłopców, rozstrzelając ich karabinami maszynowymi, a resztę pognali do roboty, ukarając ich na 3 dni bez jedzenia i bez picia, po południu przyszedł niemiec do grupy, co sortują buty, zabierając 50 chłopców wraz ze mną mówił nam, że idziem tylko na 10 minut do lekkiej roboty, prowadząc nas przez cały plac do jakieś bramy, no gdy my przeszli tą bramę, krew we mnie zastygła, zauważyłem stos ludzi martwych, leżących na ziemi i podchodzących do nich zakrwawionych chłopców z nosiłkami, łapiąc trupa za ręce i nogi, położyli go na tragę i uciekają z nim. Domyślając się o tym wszystkim, patrzałem na to z łzami w oczach, tu ni stąd ni zowąd otrzymałem uderzenie pajczą po głowę, chłopcy, którzy byli tu już po kilku dni, powiedzieli nam, żeby po dwu chłopców wziąść tragę i nosić trupów do jamy, podskoczyłem z prędkością do nosiłek, biorąc tragę z partnerem udaliśmy się w stronę komór gazowych. Na drodze do kabin obdarzyli nas knutami wołając prędzej wy psy. Dobiegłem do rampy biegiem, postawiliśmy tragę na ziemi i kładąc trupa niezgrabnie na tragę, wtedy Niemcy zaczęli nas bezlitośnie katować, mnie zwalili na ziemię i kopiąc mnie butem w głowę, krzycząc, że nie wziąłem prawidłowo trupa na tragę. Z trudnością podniosłem się z ziemi i biorąc trupa z kolegą uciekliśmy w stronę jamy. W drogę do jamy biegali chłopcy z trupami, jeden za drugim. Zbliżając się do jamy, zobaczyłem nową tragiczną scenę, w jamach widziałem tylko wielką kałużę krwi i wrzucając trupów do jamy utonęli w krwi. Miesiąc cały nosiłem trupów, potem przenosili mnie na rampę, praca była bardzo ciężka, wyciągając trupów zagazowanych. 5 miesiące wyciągałem trupów. Tych wszystkich trupów rzucano do jam, posypując ich chlorkiem, w 1943 roku, w II miesiącu przyszedł rozkaz wszystkich trupów wykopać i spalić, więc sprowadzono 3 dźwigi, które zanurzając się koszem do jamy i chwytąc zębami kawały mięsa i kości, wyrzucali na powierzchnię, stojące chłopcy z widłami kładli kawały mięsa i kości na nosiłki i zaniesiono do ognia, spaląc dziennie 8 tysięcy ludzi.