Ignalina (Švenčionys district). A work camp of the organization Dat (or Todt) was located there from the month of April 1942 until March 30, 1943. The work was comprised of chopping [wood in the] forest near Ignalina and also [working] on the railway line. In the year 1942, around 150 people from Vilna as well as Smarhoń (Smorgon) and Ashmyana (Oshmene) worked there. At the end of 1942, a great number became sick with typhus, they succeeded in transporting the sick to Švenčionys to the ghetto and they never returned. In their stead workers were sent from the shtetls of Vidzy, Druysk, Dubina.

The Germans did not treat the Jewish workers badly, most of all the camp director, a lieutenant form Danzig (I have forgotten his name), distinguished himself. He would allow the Jews to go begging in the villages and to work for Christians three to four days per month, but no one should say that he had allowed them to do so.

At the end of March 1943, all the workers had to be sent to the ghetto in Švenčionys. The workers cried when they parted with the Germans. The lieutenant and another two of the watchmen cried. Of all the workers only two remain alive, one from Vidzy, Leib Tvaretsky, and a young woman from Dryusk, Sheyne Feygin. They must be in Germany,

In the year 1945, I found in the home of a Christian in Ignalina a photograph of a group of workers from the Ignalina camp. I gave the photo to the Historical Museum in Lodz, to Mr. Sh. Kaczerginski.

Munich, 7/7/46 Yerachmiel Korb from Ignalina, Švenčionys district, Vilna region

איגנאַלינאַ (קרײַז סווענציאַני)

דאָ האָט זיך גיפֿונען אַן אַרבעט-לאַגער פֿון דער אָרגאַניזאַציע דאָט (אדער טאָט ) פֿון אַפּריל מאָנאַט 1942 ביז דעם 30-טן מאַרט 1943[.] די אַרבעט איז באַשטאַנען [אין] האַקן וואַלד בײַ איגנאַלינאַ און אויך אויף דער אײַזנבאַן-ליניע. אין 42-טן יאָר האָבן געאַרבעט אַ 150 מאַן פֿון ווילנע און פֿון סמאָרגאָן און אָסמיאַני. ענדע 42-טן יאָר זײַנען אַ גרויסער טייל קראַנק געוואָרן אויף טיפֿוס. עס האָט זיך אײַנגעגעבן די קראַנקע איבערצופֿירן אין סווענציאַנער געטאָ און זיי זענען שוין צוריק ניט געקומען. אויף זייער אָרט האָט מען אַרײַנגעשיקט אַרבעטער פֿון די שטעטלעך ווידזי, דרוּיסק, דובינע.

די דײַטשן זײַנען ניט געווען שלעכט צו די ייּדישע אַרבעטער ,איבערהויפּט האָט זיך אויסגעצייכנט דער לאַגער-פֿירער , אַ לייטענאַנט פֿון דאַנציג (זײַן נאָמען האָב איך פֿאַרגעסן). ער פֿלעגט [ד]ערלויבן די ייּדן צו גיין בעטלען אין די דערפֿער און אויך צו אַרבעטן בײַ די קריסטן אַ 3-4 טעג אין חודש, נאָר קיינער זאָל ניט זאָגן אַז ער האט זיי אָפּגעלאָזן.

ענדע מאַרט 43-טן האָט מען אַלע אַרבעטער געמוזט אָפּשיקן איו סווענציאַן אין געטאָ. די אַרבעטער האָבן געוויינט ווען זיי האָבן זיך מיט די דײַטשן געזעגנט. דער לייטענאַנט און אויך 2 פֿון די וואַכלײַט האָבן געוויינט. פֿון די אַלע אַרבעטער זײַנען נאָר 2 לעבן פֿאַרבליבן - איינער פֿון ווידז, לייב טוואָרעצקי און אַ מיידל פון דרוּיסק, שיינע פֿייגין. זיי דאַרפֿן זיך געפֿינען אין דײַטשלאַנד.

אין יאָר 1945 האָב איך בײַ אַ קריסטין אין איגנאַלינאַ געפֿונען אַ פֿאָטאָבילד פֿון אַ גרופּע אַרבעטער פֿון איגנאַלינער לאַגער. דאָס בילד האָב איך אָפּגעגעבן אין לאָדזש אין היסטאָרישן מוזיי דעם ה' ש. קאַטשערגינסקי.

מינכען, דעם 7/VII 46 ירחמיאל קאָרב פֿון איגנאַלינאַ, קרײַז סווענציאַני ,ווילנער געגנט