Informant: Teygman Karol , Warsaw , Twarda street 23

It happened on the 3rd of September 1942. I worked in a German factory in the Jewish ghetto in Warsaw (Astra Werke Chemnitz). It was at the time of the so called Aussiedlung. The transporting of Jews out of Warsaw had been continuing for two months already. Around half past four in the afternoon a group of SS officers and Ukrainians arrived at the factory, ordered everyone to go outside into the yard and from there marched us to Umschlagplatz. We were a group of 200 persons, women and children also among us. The Umschlagplatz was full of people. I was held in the area for around an hour and then placed in a railway freight car. There were 120 persons in our car, men, women and children. The train comprised up to 60 cars. Around six o’clock in the evening the train left in an unknown direction. We travelled in crowded conditions until seven in the morning. The journey was horrible because the thirst drove us simply to madness, sweat was dripping from us because of the heat. In the middle of the day the guards of the train, […], came inside, beat un savagely and robbed us of everything they could only get their hands on.

At seven in the morning we arrived to a train station called Treblinka. There, at the train station, the transport was divided into three parts of 20 cars each, and 20 cars were sent to a railway line on the side that led to the labour camp, a quarry, and from that line that led to the labour camp there was one more dead-end road that lead to the death camp, which was called SS-Sonderkommando Treblinka by the Germans.

The train stopped by a platform, there were two barracks next to it. Not far from the barracks there was a yard fenced with barbed wire. The whole platform and the whole camp had barbed-wire fences, usually with wire-poles and also a wire-net over them. On the platform a group of Jews of previous transports, 80 men, waited for us. 40 men worked on the platform, that is, they opened the cars, told the people to get out, removed the bodies of the dead from the cars and cleaned up the railway in general. This group carried blue bands on their left arm and were called Blau Kommando. The other 40 men worked in the yard, where the transport was sent in order to undress themselves. They carried red armbands. During all this time, the Germans and the Ukrainians would come and beat us murderously with whips and sticks. At the entrance to the yard the unit with the red armbands called out that women and children had to go to the left and men to the right. The women then went to the left, where there was a barrack, and the men to the right to another barrack, where everyone was made to stand in lines. The Rot Kommando then shouted to the women to remove their shoes and tie them up securely with a piece of string. Those who didn’t have any string were given some. Then the women were allowed to enter into the barrack: at the entrance the shoes were tied together and put aside. Of course, it did not happen without the savage beatings. There was one German from Frankfurt among the Germans, his name was Sepp Hitreider. He was especially active in mistreating women and children. For example, when he once said something to a child and the child did not understood him, he grabbed the child by the little legs and threw him against the wall smashing his

head. He would give a kick a pregnant woman to her belly so she would immediately [..?] or simply fall dead on the spot, so that there were many dead bodies around the barracks. Women were so gravely injured that they were being unable to walk to the so-called bath. In the barrack the Jews of the Rot Kommando told the women to dress down naked. The undressing did not happen without the murderous beatings. When a part of the women understood what was happening, they started to wail. Then a German came in and held a speech, telling them not to be afraid, nothing bad would not happen to anyone, the women would only be bathed and then receive new clothes and leave for work in the Ukraine. On the occasion he also announced that all the documents and gold jewelry had to be deposited at a cashier’s and that these things would be given back later. The women were then sent to a hairdresser, where their hair was shaved short. (By the way, the hair was later picked up, disinfected and sent away in freight cars.)

At the same time, the men were ordered to undress completely, only holding their shoes, documents and valuables in their hands. While undressing, the unfortunate were murderously and sadistically beaten, especially by a certain Kurt Franz from Berlin, the vice commander of the camp, who set his dog Bari on the unfortunate ones and their skin was being torn away.

After leaving their shoes on the ground there, the men were led to a side alley, that the Germans called Himmelgasse. The men had to run all the way, about 300 metres. This way led to the gas chambers. At the entrance to the alley there was a cashier’s booth, where

all things had to be left. A Jew, also a victim, had to select 20-30 men that were in the best health from among the running ones. They were stopped and made to carry the clothes of transport that had just arrived to a designated place. This group was beaten especially savagely. The dog was tearing away pieces of flesh, they were beaten with shovels and metal rods. After finishing the work that was assigned to them, they were sent to the alley. I want to add that the unfortunate ones were thirsty and they were not allowed to drink. Water was available, but the Germans and the Ukrainians guarded the pumps and did not permit to swallow even a drop of water. The unfortunate ones begged them: A little water and then you can shoot us.

Right after the men, the women were brought. When the alley ended, a building appeared before the eyes, it was partly made of stone and partly of wood, of a beautiful style, with flowers around a huge star of David on the roof. People were brought into this building when they had to take the so-called bath.

Before entering the building, a group of Ukrainians would usually wait for them. One of them especially stood out from the others. His specialty was torturing women, whose breasts or ears he would cut off, or very often rape them in front of everybody. There was no end to the wailing and the shouting.

The door opened and about 800 persons were pushed inside the chamber, men and women separately. They were pushed inside with their hands up in the air, so that more would fit in. The murders jabbed at the backs with bayonets, and after filling up the chamber there was no space

The Jewish unit removed the bodies and carried them to the special pits that were ready, as deep as a two-storey building and more, and there the bodies were laid in layers one on the other. After every transport, the layer was covered with sand, and when the pit was full, chlorine was poured on and it was covered.

After a certain time, at the end of August, the burning of the cadavers started. Sort of grates from iron railings were constructed, wood was placed under them and the bodies were burned. The content from the long-ago overfilled pits was removed by special machines and placed next to the pits. The specially designated Jews had to sift through the sand with their bare hands, collect all the flesh and bones aside and carry it on stretchers in order to be burned. A death punishment awaited those who would miss a smallest bone in sand.

The informant tells that he was a member of a worker unit that sorted through clothes and did different other jobs. He spent 11 months in Treblinka. The worker unit stayed alive for so long for a certain reason, that is, because one time, a transport

with Jews from Warsaw arrived, a group of 200 persons were selected and tortured horribly. A certain German called Max Biela took a special part in this sadism. A Jew from the transport ran to this German and stuck a knife to his back, killing him. As a punishment, around 150 workers from the unit were shot. The following day, the commander of the camp Stangl decided that in order not to repeat the experience of selecting new workers, the unit that was already working and comprised 700-1000 persons should for the time being stay for a longer period.

In July 1943 a group of workers started to organize an uprising in order to destroy the death camp and to escape afterwards. We stole guns and ammunition in sacks and hid it. While we were carrying the weapons, the workers were cleaning water basins pounding them violently on purpose in order to make a great noise – the Germans moved further away from the barracks and we used the opportunity. On the 2nd of August 1943, at 4.15 PM at the sound of the signal, a revolver shot, the uprising broke out. A group of Jews set the petrol reserves on fire with grenades and then burned down the barracks and the fence. A considerable part of Ukrainians defended themselves and because of that a few hundred insurgents were shot. But a mass of Germans and Ukrainians also fell. After burning down the barracks, we ran away.

Written down by: M. Ash

5th of September 1944

אָנגעבער: [ט?]ייגמאַן קאַראָל, וואַרשע, טוואַרדע נ' 23

דאָס איז געווען דעם 9.3.1942. איך האָב געאַרבעט אין אַ דײַטשער פֿאַבריק אין ייִדישן געטאָ (אַסטראַ־ווערק כעמניץ). עס איז געווען אין דער צײַט פֿון דער אַלגעמיינער אַ. ז. אויפֿזידלונג. צוויי מאָנאַטן האָט שוין געדויערט דאָס אויספֿירן ייִדן די פֿון וואַרשע. אַרום האַלב פֿינף פֿאַרנאַכט איז אין פֿאַבריק אַרײַנגעקומען אַ גרופּע אָפֿיצירן פֿון ס.ס. און אוקראַיִנער און געהייסן אַלע אַרויסגיין אויפֿן הויף, און פֿון דאָרט אַוועקגעפֿירט אויפֿן אומשלאַגפּלאַץ. מיר זײַנען געווען אַ גרופּע פֿון 200 מאַן, צווישן דעם אויך פֿרויען און קינדער. דער אומשלאַגפּלאַץ איז געווען פֿאַרפֿילט מיט מענטשן. מיך האָט מען געהאַלטן אויפֿן פּלאַץ בײַ אַ שעה צײַט און גלײַך אַרײַנגעזעצט אין אַ וואַגאָ אויף סחורה. אין אונדזער וואַגאָן איז געווען 120 מאַן: מענער, פֿרויען און קינדער. די באַן האָט גערעכנט בײַ 60 וואַגאָנען. אַרום 6 אָוונט האָט די באַן גערירט אין אַן אומבאַקאַנטער ריכטונג. מיר זײַנען געפֿאָרן בײַ דער ענגשאַפֿט ביז 7 פֿרי. דער וועג איז געווען אַ שרעקלעכער ווײַל דער דורשט האָט דערפֿירט פּשוט ביז משוגעת, דער שווייס האָט זיך געגאָסן פֿון אונדז פֿון דער היץ. אין מיטן טאָג זײַנען צו אונדז אַרײַנגעקומען די היטער פֿון דער באַן, [...], וועלכע האָבן געשלאָגן מכּות־רצח און געראַבירט אַלץ וואָס עס האָט זיך נאָר געלאָזט.

7 פֿרי זײַנען מיר אָנגעקומען אויףבאַן ־סטאַנציע מיטן נאָמען טרעבלינקע. דאָרט, אויף דער באַן־סטאַנציע, איז דער טראַנספּאָרט צעטיילט געוואָרן אויף 3 טיילן צו 20 וואַגאָנען, און 20 וואַגאָן האָט מען אָפּגעשיקט אויף אַ זײַטיקער באַן־ליניע, וועלכע האָט געפֿירט צו אַן אַרבעטס־לאַגער, אַ שטיין־האַקערײַ, און פֿון דער ליניע צו אַרבעטס־לאַגער האָט געפֿירט אַזאַ מין בלינדער זײַטיקער וועג צו טויטן־לאַגער אין אַ וואַלד, וועלכע די דײַטשן האָבן גערופֿן ס.ס. זאָנדער־קאָמאַנדע טרעבלינקע.

די באַן איז פֿאַרפֿאָרן אויף אַ פּעראָן און נעבן פּעראָן זײַנען געווען 2 באַראַקן. נישט ווײַט פֿון די באַראַקן איז געווען אַרומגעצוימט אַ הויף, מיט שטעכנדיקן דראָט. דער גאַנצער פּעראָן און דער גאַנצער לאַגער איז געווען אַרומגעצוימט מיט שטעכנדיקן דראָט, און נאָרמאַל אַרוםגעצוימט מיט קאָזלעס פֿון דראָט און אויף דעם אויך אַ דראָטענע שאַטקע. אויפֿן פּעראָן האָבן אונדז אָפּגעוואַרט אַ גרופּע ייִדן פֿון פֿריערדיקע טראַנספּאָרטן אין דער צאָל פֿון 80 מאַן. 40 מאַן האָבן באַדינט דעם פּעראָן, ד. ה., זיי האָבן געעפֿנט די וואַגאָנען, און געהייסן די מענטשן אויסשטײַגן, די טויטע פֿון די וואַגאָנען אַרויסגענומען און בכּלל גערייניקט די וועגן. די גרופּע האָט געטראָגן בלויע בענדער אויף דער לינקער האַנט און געהייסן בלוי־קאָמאַנדאָ. די איבעריקע 40 מאַן האָבן באַדינט דעם הויף, וווּהין דער טראַנספּאָרט איז איבערגעשיקט געוואָרן צום אויסטאָן זיך. זיי האָבן געטראָגן רויטע בענדער. דורך דער גאַנצער צײַט זײַנען דײַטשן און אוקראַיִנער אַרויסגעגאַנגען און מערדערלעך געשלאָגן מיט בײַטשן און שטעקענער. בײַם אַרײַנקומען אין הויף האָט די גרופּע מיט די רויטע בענדער אויסגעשריגן, אַז פֿרויען און קינדער ווענדן זיך לינקס און מענער רעכטס. די פֿרויען זײַנען דאַן אַוועק לינקס, וווּ עס איז געווען אַ באַראַק, און די מענער רעכטס אויך צו אַ באַראַק, וווּ מע האָט אַלע אויסגעשטעלט אין רייען. די רויט־קאָמאַנדאָ האָט דאַן אויסגערופֿן צו די פֿרויען זיי זאָלן אויסטאָן די שיך און צוזאַמענבונדן פֿעסט מיט שטריק. ווער ס'האָט קיין שטריק נישט געהאַט, האָט אַזעלכעס באַקומען. דאַן האָט מען די פֿרויען אַרײַנגעלאָזט אין דעם באַראַק: בײַ דער טיר זײַנען די שיך צוגעבונדן געוואָרן און אַוועקגעלייגט אין דער זײַט. פֿאַרשטייט זיך, אַ אָן מערדערלעך שלאָגן איז דאָס נישט דורכגעגאַנגען. געווען איז דאָרט צווישן די דײַטשן איינער אַ פֿראַנקפֿורטער דײַטש מיטן נאָמען זעפּ היטרײַדער, וועלכער האָט זיך ספּעציעל פֿאַרנומען מיט מאַלטרעטירן די פֿרויען און קינדער. צ. ב., ווען ער האָט זיך געווענדט צו אַ קינד און דאָס קינד האָט אים נישט פֿאַרשטאַנען, האָט ער אָנגעכאַפּט דאָס קינד בײַ די פֿיסלעך און דאָס קינד אַ שלײַדער געטאָן אין דער וואַנט, צעשמעטערנדיק דעם

קאָפּ. אָדער אַ קאָפּע געטאָן אַ שוואַנגערע פֿרוי אין בויך, אַז זי האָט גלײַך דערפֿילט אָדער פּשוט געפֿאַלן טויט אַזוי, דאָס לעבן די באַראַקן זײַנען געווען פֿיל טויטע. פֿרויען זײַנען אַזוי שרעקלעך צעהרגעט געוואָרן, אומפֿעיִק צוצוגיין צו דער מכּלומרשטער באָד. אין באַראַק האָבן די ייִדן, די אַ. ג. ראָט־בריגאַדע, געהייסן די פֿרויען אויסטאָן נאַקעט. בײַם אויסטאָן איז זיך ווײַטער נישט אָנגעגאַנגען אָן מערדערלעך שלאָגן. ווען אַ געוויסער טייל פֿרויען האָבן זיך אָריענטירט און ס'איז געוואָרן אַ יאָמערלעך געוויין. איז דאַן אַרײַנגעקומען אַ דײַטש, וועלכער האָט געהאַלטן אַ רעדע, מעלדנדיק, אַז מען זאָל זיך נישט שרעקן, עס וועט קיינעם קיין שלעכטס נישט געשען, די פֿרויען וועלן נאָר געבאָדן ווערן און דאַן באַקומען זיי נײַע קליידונג און וועלן אַוועקפֿאָרן אויף אַרבעט נאָך אוקראַיִנע. בײַ דער געלעגנהייט האָט ער אָנגעמאָלדן, דאָס אַלע דאָקומענטן און גאָלדזאַכן זאָלן אַוועקגעגעבן ווערן אין דער קאַסע, וווּ זיי וועלן דאָס צוריק באַקומען. די פֿרויען זײַנען דאַן איבערגעשיקט געוואָרן צום פֿריזירער, וווּ די האָר זײַנען זיי קורץ געשוירן געוואָרן. (אַגבֿ, זײַנען די האָר דערנאָך צונויפֿגעקליבן געוואָרן, דעזינפֿעקטירט און אין וואַגאָנען אַוועקגעשיקט געוואָרן.)

אין דער זעלבער צײַט האָט מען די מענער געהייסן זיך אויסטאָן אין גאַנצן נאַקעט, נאָר פֿאַרהאַלטן אין דער האַנט די שיך, דאָקומענטן און ווערטזאַכן. בײַם אויסטאָן זײַנען די אומגליקלעכע מערדערלעך סאַדיסטיש געשלאָגן געוואָרן, ספּעציעל דורך אַ געוויסן קורט פֿראַנץ פֿון בערלין, דער פֿאַרטרעטער פֿון לאַגער־קאָמענדאַנט, וואָס האָט אָנרײַצנדיק זײַן הונט "באַרי" ממש געשינדן די הויט פֿון די אומגליקלעכע.

נאָכן אַוועקלייגן די שיך אין דעם אָרט, זײַנען די מענער אַוועקגעפֿירט געוואָרן אין אַ זײַטיקער אַלעע, אָנגערופֿן דורך די דײַטשן הימעל־גאַס. דעם וועג, אַן ערך 300 מעטער, זײַנען די מענער געלאָפֿן. דער וועג האָט געפֿירט צו גי גאַז־קאַמערן. בײַם אַרײַנגיין צו דער אַלעע איז געשטאַנען אַ קאַסע, וווּ מען

האָט געמוזט אַלץ אַוועקגעבן. צווישן די לויפֿנדע מענער האָט אַ ייִד, אויך אַ קרבן, געמוזט אויסקלײַבן בײַ אַ 20-30 געזונטסטע מענער, וועלכע מען האָט פֿאַרהאַלטן צום איבערטראָגן די מלבושים פֿון דעם אָנגעקומענעם טראַנספּאָרט אויף אַ ספּעציעלן פּלאַץ. די גרופּע איז ספּעציעל מערדערלעך געשלאָגן געוואָרן. דער הונט האָט ממש געריסן לעבעדיקע שטיקער פֿלייש, געשלאָגן האָט מען מיט לאָפּעטעס, מיט אײַזנס. נאָכן ענדיקן זייער צוגעטיילטע אַרבעט זײַנען זיי איבערגעשיקט געוואָרן אין דער אַלעע. כ'וויל נאָך צוגעבן די מאָמענטן פֿון די אומגליקלעכע, וועלכע זײַנען געווען דורשטיק און מען האָט נישט דערלויבט טרינקען. וואַסער איז געווען, נאָר דײַטשן און אוקראַיִנער האָבן די פּלומפּן געהיטן און נישט דערלויבט אַ טראָפּן וואַסער אין מויל נעמען. די אומגליקלעכע האָבן זיך געבעטן: אַ ביסל וואַסער און דערנאָך שיסט אונדז.

נאָך די מענער האָט מען גלײַך געפֿירט די פֿרויען. ווען די אַלעע האָט זיך געענדיקט, האָט זיך פֿאַר די אויגן באַוויזן אַ הויז, טיילווײַז געמאַרמלט, טיילווײַז פֿון האָלץ, אין שיינעם סטיל, באַוואַקסן מיט בלומען און אויפֿן דאַך אַ גרויסער מגן־דוד. אין דעם הויז האָט מען די מענטשן אַרײַנגעפֿירט וווּ מען האָט זיי מכּלומרשט געדאַרפֿט באָדן.

פֿאַרן אַרײַנגיין אין דעם הויז האָט געוויינטלעך זיי אָפּגעוואַרט אַ גרופּע אוקראַיִנער, צווישן וועלכע ס'האָט זיך איינער אויסגעצייכנט. זײַן ספּעציאַליטעט איז געווען מאַלטרעטירן פֿרויען, בײַ וועלכע ער האָט אָפּגעשניטן די ברוסטן, אויערן, און גאַנץ אָפֿט פֿאַרגוואַלדיקט אין אַלעמענס אויגן. צו די יאָמערלעכע געשרייען און געוויינען האָט קיין סוף נישט גענומען.

די טירן האָבן זיך געעפֿנט און מען האָט אַרײַנגעשטופּט אין דער קאַבינע צו 800 מאַן, מענער באַזונדער און פֿרויען באַזונדער. אַרײַנגעשטופּט האָט מען מיט אויפֿגעהויבענע הענט, כּדי וואָס מער זאָל אַרײַן. די מערדערס האָבן מיט באַגנעטן געשטאָכן אין די פּלייצעס, דאָס נאָכן אָנפֿילן איז קיין שפּילקע

אוממעגלעך געווען אַרײַנצושטעקן. מיט אַ ספּעציעלן אַפּאַראַט איז געווען אַרויסגעצויגן די לופֿט פֿון דעם הויז און דאַן הערמעטיש פֿאַרמאַכט, און ס'איז געלאָזט געוואָרן אַ מאָטאָר פֿון אַ סאַמאָכאָד מיט גאַז. דער מאָטאָר האָט געאַרבעט אַ פּאָר מינוט. נאָך אַ 10 מינוט האָט אַ ספּעציעלע צו דעם גרופּע ייִדן געעפֿנט די קאַבינעס – און ס'האָט זיך באַוויזן אַ מאַסע פֿון טויטע, וועלכע זײַנען געשטאַנען אין דער זעלבער פּאָזיציע ווי מען האָט זיי אַרײַנגעשטופּט.

אַ גרופּע ייִדן האָט די טויטע אַרויסגענומען און אַוועקגעטראָגן אין צו דעם צוגעגרייטע גריבער, די טיף פֿון 2 שטאָק און מער, און דאָרט האָט מען אין וואַרסטוועס איינע אויף די אַנדערע די מתים אַרײַנגעלייגט. נאָך יעדן טראַנספּאָרט האָט מען די וואַרסטווע פֿאַרשיט מיט זאַמד, און ווען דער גרוב איז געוואָרן פֿול, האָט מען געשיט מיט כלאָרעק און דעם גרוב פֿאַרמאַכט.

אין אַ געוויסער צײַט אַרום, ענדע סעפּטעמבער, האָט מען אָנגעהויבן די מתים צו ברענען. עס אז געוואָרן אײַנגעאָרדנט רישטען פֿון באַן־שינעס, אונטער וועלכע מען האָט אונטערגעלייגט האָלץ און די טויטע געברענט. די גריבער, וועלכע זײַנען פֿאַרפֿולט געווען פֿון לאַנג, זײַנען דורך ספּעציעלע מאַשינען אַרויסגעוואָרפֿן געוואָרן נעבן דעם גרוב. דאַן האָבן ייִדן, צו דעם צוגעטיילטע, געמוזט מיט די הענט דערקלײַבן דאָס זאַמד און אַרויסנעמען דאָס פֿלייש מיט די ביינער באַזונדער און אַוועקטראָגן דאָס אויף טראַגעס צום פֿאַרברענען. פֿאַר איבערלאָזן דאָס קלענסטע ביינדעלע אין זאַמד האָט געדראָט טויט.

דער אָנגעבער פֿון די פֿאַקטן דערציילט, דאָס ער האָט געהערט צו דער גרופּע אַרבעטער צו סאָרטירן קליידער און צו פֿאַרשיידענע אַנדערע אַרבעטן. ער איז אין טרעבלינקע געווען 11 מאָנאַט. די גרופּע אַרבעטער האָט מען לאַנג געהאַלטן צוליב אַ געוויסער סיבה, נעמלעך, איין מאָל, ווען ס'איז אָנגעקומען

אַ טראַנספּאָרט מיט ייִדן פֿון וואַרשע, און מען האָט אויסגעקליבן אַ גרופּע פֿון 200 מאַן, וועלכע מ'האָט שרעקלעך געמאַטערט. אויסגעצייכנט האָט זיך אין דעם סאַדיזם אַ געוויסער דײַטש מאַקס ביעלאַ. אַ ייִד פֿון דעם טראַנספּאָרט איז צוגעלאָפֿן צו דעם דײַטש און מיט אַ מעסער אַרײַנגעשטאָכן אין זײַנע פּלייצעס, לאָזנדיק אים טויט. אַלס סאַנקציע דערפֿאַר האָט מען פֿון דער גרופּע אַרבעטער אויסגעשאָסן בײַ 150 מאַן. צומאָרגנס האָט דער לאַגער־קאָמענדאַנט פֿון טרעבלינקע שטאַנגל באַשלאָסן, כּדי נישט איבערצוחזרן דאָס געשעעניש בײַם קלײַבן נײַע אַרבעטער, אַז די גרופּע, וועלכע אַרבעט אין דער צאָל פֿון 1000-700, זאָל דערווײַל בלײַבן אויף אַ לענגערער צײַט.

אין מאָנאַט יולי 1943 האָט אַ גרופּע אַרבעטער אויף זיך גענומען צו אָרגאַניזירן אַן אויפֿשטאַנד, כּדי צו ליקווידירן דעם טויטן־לאַגער און דערנאָך אַנטלויפֿן. מען האָט אַרויסגעגנבֿעט געווער און אַמוניציע אין זעק, און דאָס באַהאַלטן. אין דער צײַט, ווען מען האָט געטראָגן דאָס געווער, האָבן אַרבעטער ספּעציעל גערייניקט די וואַנעס קלאַפּנדיק שטאַרק, כּדי עס זאָל אַרויס אַ גרויסער קורזש – די דײַטשן האָבן זיך אָפּגערוקט פֿון דעם באַראַק, און דאַן האָט מען אויסגענוצט די געלעגנהייט. דעם 1943.8.2 אַזייגער 4 מיט 15 מינוט נ. מ. אויף אַ צייכן פֿון אַ שאָס פֿון פּיסטאָלעט איז דער אויפֿשטאַנד אויסגעבראָכן. די גרופּע ייִדן האָט אונטערגעצונדן די מאַגאַזינען פֿון בענזין מיט גראַנאַטן, דאַן פֿאַרברענט די באַראַקן און דעם פּאַרקאַן. אַ גרויסער טייל אוקראַיִנער האָבן זיך פֿאַרטיידיקט און צוליב דעם איז דערשאָסן געוואָרן עטלעכע הונדערט אויפֿשטענדלער. עס איז אָבער געפֿאַלן אויך אַ מאַסע דײַטשן און אוקראַיִנער. נאָכן פֿאַרברענען די באַראַקן זײַנען מיר אַנטלאָפֿן

פּראָטאָקאָלירט: דורך מ. אַש

44.9.5